Etyka
14 maja 2020 r
Dzień dobry Panowie,
na dzisiejszej lekcji chciałabym abyśmy spróbowali odpowiedzieć na pytanie-
Czym jest zaufanie?
| Według słownika – Zaufanie jest emocją okazywaną ludziom, przedmiotom czy instytucjom. Może być wzajemne. Często oznacza nawet przekonanie jednej ze stron w to, że motywacją drugiej strony wobec niej jest bycie uczciwym i chcącym działać dobrze . |
| Zaufaniem obdarowujemy osobę, której wierzymy, że będzie doradzać nam dobrze, myśląc o nas, a nie o sobie. Poza prawem i wspólnymi celami, wzajemne zaufanie jest jednym z podstawowych więzów w społeczeństwie . |
Czasami powstaje ono na wskutek spontanicznej i intuicyjnej reakcji, a czasami trzeba sporo czasu, aby takiego stanu w stosunku do niektórych osób, czy instytucji doznać.
Możemy wyróżnić dwa rodzaje zaufania.
1.Zaufanie do siebie i swoich zdolności.
2.Zaufanie do innych.
Co wpływa na zaufanie?
Każdy z nas stworzył swój własny styl zachowania w stosunku do siebie i innych osób.
Ten styl rozwinął się już w dzieciństwie. Małe dzieci mają absolutne zaufanie w stosunku
do innych osób, dopóki to zaufanie nie zostało zachwiane lub zawiedzione.
Wiele sytuacji w dzieciństwie przyczyniło się do tego, że stajemy się nieufni, zaczynając
od najprostszych sytuacji, kiedy brakuje dzieciom wsparcia i pomocy, poprzez bezpodstawną krytykę, niedotrzymania obietnic, zbyt wysokich aspiracji rodziców czy używania przemocy w stosunku do dzieci. Ale również przesadna troska rodziców, niepozwalająca dzieciom na zdobywanie własnych doświadczeń, czy też utrata jednego z rodziców.
Julian Rotter z uniwersytetu w Connecticut przeprowadził badania na osobach z wysokim stopniem zaufania i na tych, których określa się nieufnymi. Jego badania ograniczyły się do przesądów związanych z zaufaniem. Nie znalazł w swoich badaniach potwierdzenia, że ufni są lekkomyślniejsi i łatwiej ich oszukać niż ci, którzy dysponują mniejszą ilością zaufania
w stosunku do świata i życia.
Jednym słowem, nasze oczekiwanie wpływa na nasze zachowanie, i nawet, jeżeli nie chcemy być tego świadomi, inni reagują odpowiednio na nasze zachowanie.
Nasz styl zachowania wywołuje w drugiej osobie dokładnie ten styl zachowania, który odpowiada naszym wewnętrznym oczekiwaniom. Spełnia się to, czego dokładnie oczekujemy.
Pomimo rozczarowania, warto cząstkę zaufania innym osobom podarować, nie ze względu
na te osoby, ale w pierwszej linii ze względu na siebie.
Nazwałabym to podarowaniem zaufanie do innych przez pryzmat zaufania do siebie, do swoich własnych decyzji i postanowień. Dając szansę innym, dajemy sobie szansę zbliżenia się do drugiej osoby.
Zaufanie jest najważniejszą częścią związku między dwiema osobami.
Istnieje jednak granica między zaufaniem, a ślepym zaufaniem. Taka granica nigdy nie jest ściśle zaznaczona i każdy musi sam znaleźć własny złoty środek.
Zaufanie jest stanem zmiennym. To, że darzymy kogoś dzisiaj zaufaniem nie jest pewnikiem, że taki stan będzie miał miejsce za kilka dni, tygodni, miesięcy, lat. Na pewno każdy z nas życzyłby sobie, aby taki stan, przynajmniej w stosunku do osób, z którymi jesteśmy mocno emocjonalnie związani trwał wiecznie, nikt jednak nie może nam dać gwarancji przyszłych wydarzeń.
Nie jest to jednak powodem, aby zamykać się na nowe doświadczenia i nowe znajomości.
Podsumowując dzisiejsze rozważania, spróbujcie odpowiedzieć sobie na pytanie:
Czy mam zaufanie do samego siebie i czy mam zaufanie do innych osób?
Dziękując za uwagę, życzę Wam miłego dnia z zaufaniem do siebie i innych.
Pozdrawiam
Elżbieta Sobolewska
Comments are closed