05.03.21 – 2B – TUS: Uczymy się samodzielności
Category : 2B rewalidacja Klasa 2B Nauczanie zdalne 2020/2021
Witam Cię na zajęciach rewalidacyjnych – Trening Umiejętności Społecznych – dzisiaj – uczymy się samodzielności. Zapraszam Cię do obejrzenia poniższych materiałów.
Co Twoim zdaniem oznacza samodzielność?

W słowniku języka polskiego termin „samodzielność” odnosi się do człowieka, który jest „nieuzależniony od nikogo, niepotrzebujący niczyjej pomocy, nieulegający czyimś wpływom, niepodlegający czyjejś władzy, niezależny, niezawisły, niepodległy”. Samodzielność wynika z potrzeby niezależnego zdobywania i gromadzenia doświadczeń, pokonywania przeszkód, sprawdzania swoich umiejętności w różnych sytuacjach. Jest wyrazem dążenia do poznania granic osobistych możliwości. Wiąże się z gotowością do podjęcia kolejnych prób działania w celu realizacji zamierzenia, a także z umiejętnością poniesienia konsekwencji własnych wyborów i decyzji”. Rozumienie to, choć bardzo czytelne i odnoszące się do wielu aspektów rozwojowych, wskazuje na właściwość przynależną jedynie dziecku.
Posłuchaj kilka informacji o samodzielności!
W procesie osiągania samodzielności można
wyróżnić trzy etapy: symbiozy, separacji i indywiduacji. Z każdym z nich związane jest pojawienie się jednej z podstawowych potrzeb człowieka, które ważne są przez całe życie, choć sposób ich realizacji ulega przemianom rozwojowym.
• Etap symbiozy — związany z potrzebą więzi z podstawowym obiektem; przywiązanie najczęściej do matki, a potem do innych
(w tym również do nauczycieli). Pomyślne przejście tego etapu jest warunkiem poczucia bezpieczeństwa w świecie ludzi.
• Etap separacji — związany z potrzebą określenia tożsamości, wyodrębnienia swojego ja i budowania granic psychicznych.
• Etap indywiduacji — związany z potrzebą samorealizacji, eksploracji otoczenia, samodzielnej aktywności i ekspresji swojego ja, rozwijania własnych zainteresowań i podejmowania autonomicznych działań.

Samodzielność czy samowola?
Pozwolenie dziecku na samodzielność oznacza, że znamy jego umiejętności, prawidłowo oceniamy sytuację i przewidujemy związane
z nią niespodzianki. Nasza uwaga i troska chroni dziecko przed porażką i niebezpieczeństwem. Należy czynić to dyskretnie, bez okazywania mu
nieufności i obaw. Przyjmujemy odpowiedzialność za naszych uczniów i podopiecznych, ale nie działamy i nie myślimy za nich. Warunkiem
bezpiecznego prowadzenia dzieci ku samodzielności jest stworzenie im przestrzeni, w której (w określonych ramach) będą mogły realizować
postawione przed nimi zadania lub zadania, które same sobie wytyczą. Rozwój człowieka polega na stopniowym usamodzielnianiu się. Istnieje
jednak poważna różnica pomiędzy samodzielnością a samowolą. Samowola to nieprzestrzeganie norm, wykraczanie poza ustalone reguły,
przepisy. Dziecko samowolne nadużywa naszego zaufania, nie respektuje umów. Być może postępuje tak, ponieważ miało do czynienia z dorosłymi, którzy nie ukierunkowywali jego aktywności, nie interesowali się nim lub byli niekonsekwentni. W jego życiu powstał bałagan, a świat stał się nieprzewidywalny.
A teraz zadanie dla Ciebie! Każdy z nastolatków chce być dorosły, nie potrafi doczekać się kiedy Rodzice, Rodzeństwo czy Pani w szkole zacznie w końcu traktować mnie jako osobę dorosłą! A dorosłość to też bycie samodzielnym! Zastanów się, jakie powinno być Twoje postępowanie, zachowanie aby móc stwierdzić, że jesteś samodzielny?
Jestem ciekawa Twoich odpowiedzi!
Pozdrawiam Cię serdecznie,
Agnieszka Kowalczyk