Metody Terapii

METODY TERAPII

1. Hortiterapia, ogrodoterapia
2. Zooterapia
– Felinoterapia
– Dogoterapia
– Hipoterapia
3. Logoterapia
4. Psychoterapia
5. Ergoterapia
6. Silwoterapia
7. Arteterapia
– Muzykoterapia
– Terapia za pomocą sztuk plastycznych
– Choreoterapia
– Biblioterapia
– Bajkoterapia
8. Fizjoterapia
9. Hydroterapia
10. Psychoedukacja
11. Socjoterapia
12. Terapia Behawioralna
13. Refleksoterapia
14. Światłoterapia
15. Koloroterapia
16. Kinezyterapia
17. Komunikacja alternatywna

18. Metoda Glenna Domana

Metoda Glenna Domana powstała na przełomie lat 60. i 70. XX wieku. Inaczej określa się ją jako metodę czytania globalnego. Nie jest to jednak metoda służąca wyłącznie usprawnieniunauki czytania. Glenn Doman opracował wiele różnych metod, które miały pomóc dzieciom zporażeniem mózgowym. Docelowo jednak metodę Glenna Domana stosuje się nie tylko w odniesieniu do maluchów z zaburzeniami neurologicznymi, ale także do dzieci z normą intelektualną, by w jak najbardziej optymalny sposób stymulować wrodzony potencjał mózgu. Metodę tę można stosować po prostu do rozwoju inteligencji małego dziecka. Doman wychodził bowiem z założenia, że im wcześniej rozpocznie się proces nauczania szkraba, tym będzie on efektywniejszy, szybszy i łatwiejszy, dlatego propagował ideę, by naukę czytania rozpocząć już w wieku niemowlęcym.

* https://parenting.pl/portal/metoda-domana z 20.03.2015 r.

19. Metoda Ośrodków Pracy

Metoda ośrodków pracy wywodzi się z metody ośrodków zainteresowań opracowanej na początku XX wieku przez belgijskiego lekarza Ovide Decroly’ego. W swojej metodzie autor opierał się na rozwoju psychicznym dziecka i jego najważniejszych potrzebach, do których zaliczał również potrzebę działania. W procesie opanowywania wiedzy o świecie, w tym o zjawiskach przyrodniczych i społecznych, Decroly nie stosował podziału na przedmioty, ale starał się, aby proces nauczania przebiegał według następującego schematu: obserwacja, kojarzenie w czasie i przestrzeni oraz ekspresja. W latach 20-tych metoda ośrodków pracy została przystosowana i wprowadzona w Polsce do szkolnictwa specjalnego przez prof. Marię Grzegorzewską.
Metoda ośrodków pracy, która jest skierowana do uczniów z upośledzeniem umysłowym została tak skonstruowana, że działania dydaktyczne są uzupełniane oddziaływaniami rewalidacyjnymi. Jest to bardzo ważne, zważywszy na fakt, iż możliwości psychofizyczne tych uczniów są ograniczone. W procesie nauczania tą metodą aktywna postawa ucznia zmusza go do samodzielnego myślenia i poszukiwania własnych rozwiązań podczas zdobywaniu wiedzy o otaczającym świecie i relacji w nim panujących. Przedstawiane treści powinny być tak zaprezentowane, aby podczas zajęć uczeń mógł poznać je w sposób wszechstronny na przykład poprzez: obserwację, porównywanie, wnioskowanie, wyodrębnianie cech, badanie związków przyczynowo – skutkowych.
Metoda ośrodków pracy treści nauczania czerpie przede wszystkim ze środowiska społeczno – przyrodniczego

20. Metoda Knillów

Metoda opracowana przez CH. Knilla może być „kluczem” do każdego dziecka, bez względu na jego możliwości i stan psychofizyczny. Jej zastosowanie możliwe jest zarówno w trakcie terapii indywidualnej, jak i przy nawiązywaniu kontaktu z dzieckiem, rozbudzaniu sprawczości pozytywnej oraz kształtowaniu orientacji w schemacie ciała i rozwijaniu poczucia tożsamości.
Dodatkowym plusem tej metody jest uzyskany przez wprowadzenie określonej muzyki, efekt orientacji w czasie oraz przewidywania kolejnych czynności. Jej istota polega na prowadzeniu wyraźnie ustrukturalizowanych sesji.
Programy aktywności noszą tytuły: „Świadomość ciała”; „Kontakt i Komunikacja” . Są to programy aktywności przeznaczone do indywidualnej pracy z dzieckiem, wzbogacone kasetami ze specjalnie skomponowaną muzyką, która towarzyszy wszystkim czynnością.
Podstawowym założeniem programu Ch. Knilla, jest oparcie działań stymulujących rozwój dziecka, na zmyśle dotyku. Doświadczenie kontaktu fizycznego, jest podstawą rozwoju związków z innymi ludźmi i komunikacji między nimi. Program zawiera wskazówki służące jak najlepszemu zaplanowaniu i przygotowaniu sesji kontaktu ( poprzez określenie potrzeb partnera, podział odpowiedzialności za sesje kontaktu, dostosowanie tych spotkań do co- dziennych rytuałów planu dnia, przygotowanie niezbędnego wyposażenia do prowadzenia zajęć).
Metoda Knilla to próba wykorzystania osiągnięć psychologii rozwojowej do pracy z tymi wszystkimi, którzy niezależnie od wieku i przyczyny zaburzeń nie nawiązują kontaktu z najbliższym otoczeniem. Tkwią w milczącym świecie stereotypów, są dalecy, ale nadal wrażliwi na nasze komunikaty, podatni na zranienie i odrzucenie. Bronią swoich granic, ale czekają na pomoc.

* http://www.zs.dynow.pl/publikacje/weronikap/metoda1.pdf, z 20.03.2015 r.

21. Metoda Montessori

Istota Pedagogiki Montessori sprowadza się do stwierdzenia, że ponieważ każde dziecko jest inne, powinno rozwijać się według stworzonych przez siebie, – czyli przez swoje możliwości, kompetencje i umiejętności – indywidualnych planów rozwojowych tak, aby ich właściwa realizacja umożliwiała mu naukę samodzielną i efektywniejszą.
Ta myśl przewodnia determinuje konsekwencje metodyczne; ponieważ każde dziecko jest inne, każde ma inne zainteresowania. Zainteresowania te pojawiają się w różnym czasie i trwają dowolnie długo. Nie można ich wywołać zewnętrznymi działaniami, mogą zniknąć bezpowrotnie.
Dziecko uczy się samodzielnie, jeśli jest do tego gotowe.
Proces nauczania jest skuteczny, gdy wokół dziecka panuje atmosfera poszanowania dla jego wysiłku: cisza i spokój, brak pośpiechu, oceniania i rywalizacji. Dziecko może się skoncentrować przy wykonywanej przez siebie pracy. Ma do dyspozycji pomoce naukowe. Nie marnuje swojej energii na rozróżnianie fikcji od rzeczywistości.
Rolą nauczyciela jest wskazywać dziecku jak korzystać z materiału dydaktycznego, wprowadzać i respektować zasady swobody wyboru, rodzaju, czasu, miejsca i formy pracy, zasady stopniowania i izolowania trudności, porządku, transferu, własnego działania i powtarzania, samokontroli i ograniczenia.
Celem pracy nauczyciela jest pomoc w rozwijaniu indywidualnych cech osobowości każdego dziecka, w zgodzie z obiektywnymi normami społecznymi.

* http://www.pssp.edu.pl/wp-content/uploads/2010/08/Pedagogika-Marii-Montessori.pdf, z 20.03.2015 r.

22. Biofeedback

Biofeedback (biologiczne sprzężenie zwrotne) to nowoczesna metoda treningu pracy mózgu umożliwiająca uzyskanie samokontroli nad procesami biologicznymi zachodzącymi w organizmie.
Została ona opracowana przez naukowców z NASA w Stanach Zjednoczonych i była wykorzystywana do poprawy koncentracji i możliwości psychicznych astronautów, a po udowodnieniu jej skuteczności została wprowadzona do medycyny klinicznej. Adamowi Małyszowi oraz piłkarzom z AC Milan pomogła osiągać znaczące sukcesy sportowe. Pozwala na optymalne wykorzystanie potencjału mózgu człowieka. Możliwości naszego mózgu są wykorzystywane w 2-5%. Trening Biofeedback skutecznie pomaga przyśpieszyć szybkość myślenia, uczenia się, zapamiętywania nawet do 30%! Poprawia funkcje poznawcze, koncentrację uwagi i jej utrzymywanie, pamięć, wiarę w siebie, organizację swoich poczynań, zwiększa kreatywność, usprawnia umysł, polepsza jakość i ilość snu.
Służy osobom zdrowym w celu poprawy funkcjonowania umysłu, uczącym się, kreatywnym, z problemami stresu, nerwicami, depresją, wypaleniem zawodowym, osobom z dużą odpowiedzialnością, wojskowym, dyrektorom, menedżerom, sportowcom…

* http://poradnia.legnica.pl/biofeedback/o-metodzie-2/, z 20.03.2015 r.

23. Dobrego Startu Marty Bogdanowicz

Głównym założeniem MDS jest wspomaganie rozwoju psychomotorycznego dziecka poprzez odpowiednio zorganizowaną zabawę i aktywne wielozmysłowe uczenie symboli graficznych: łatwych wzorów, wzorów literopodobnych, liter i znaków matematycznych. Realizacja tego założenia odbywa się poprzez rozwijanie funkcji, które biorą udział w uczeniu się czytania i pisania (poznawczych: wzrokowo-przestrzennych, słuchowo-językowych i ruchowych) oraz ich współdziałania (integracji percepcyjno-motorycznej). Inne cele to kształtowanie lateralizacji, świadomości schematu ciała (jego części oraz lewej i prawej strony) i przestrzeni. MDS reprezentuje zatem polisensoryczne, aktywne podejście do pracy z dziećmi. Występują w niej trzy elementy:
• element motoryczny to ćwiczenia ruchowe, ruchowo-słuchowe, a także ruchowo-słuchowo-wzrokowe czyli ruchy zharmonizowane z rytmem piosenki, wykonywane podczas reprodukowania znaków graficznych;
• element słuchowy to piosenki, wierszyki, zdania, wyrazy;
• element wzrokowy to znaki graficzne (łatwe wzory, wzory literopodobne, litery i znaki matematyczne).

* http://www.martabogdanowicz.pl/metoda-dobrego-startu, z 20.03.2015 r.

24. Stymulacji Sensorycznej

Wszystkie informacje odbierane ze świata docierają do nas poprzez zmysły. Zwykle nie jesteśmy świadomi zachodzących procesów, gdyż odbywają się one w obrębie ośrodkowego układu nerwowego na poziomie podświadomości. Wszyscy jesteśmy świadomi występowania i działania zmysłu smaku, węchu, wzroku oraz słuchu. Ale większość z nas nie zdaje sobie sprawy, że nasz układ nerwowy odbiera i rejestruje informacje płynące z dotyku, ruchu, siły grawitacji oraz pozycji ciała. Tak jak oczy rejestrują informacje wzrokowe i przekazują je do mózgu w celu ich zinterpretowania, tak wszystkie pozostałe zmysły posiadają receptory odbierające bodźce i przekazujące je do mózgu. Komórki znajdujące się w skórze przekazują informacje dotyczące lekkiego dotyku, bólu, temperatury oraz nacisku. Struktury w uchu wewnętrznym rejestrują ruch oraz zmiany pozycji głowy. Odpowiednie struktury mięśni, stawów oraz więzadeł warunkują świadomość pozycji ciała.
Mimo że zmysły dotyku, ruchu oraz pozycji ciała są nam mniej znane, mają kluczowe znaczenie w naszym codziennym funkcjonowaniu. Na przykład dotyk umożliwia nam znalezienie latarki w szufladzie przy awarii oświetlenia. Wrażenia dotykowe są również bardzo ważne w chronieniu nas przed niebezpieczeństwem na przykład, cofnięcie ręki po dotknięciu gorącej kuchenki.
Układ przedsionkowy reaguje na ruchy ciała w przestrzeni oraz zmianę pozycji głowy. To z kolei automatycznie koordynuje ruchy oczu, głowy i ciała. Jeżeli zmysł przedsionkowy nie będzie funkcjonował prawidłowo to np. uczeń nie będzie w stanie spojrzeć na tablicę a następnie na zeszyt bez gubienia miejsca zapisywania. Utrudnione znacznie będzie chodzenie po kamienistej drodze bez przewracania się lub wystarczająco długie stanie na jednej nodze umożliwiające kopnięcie piłki. Ten sam zmysł przedsionkowy odpowiada za utrzymanie napięcia mięśniowego, skoordynowaniu ruchów obydwu stron ciała oraz utrzymaniu prosto głowy przeciwko sile grawitacji. System przedsionkowy może być traktowany jak podstawa dla orientacji ciała w stosunku do otoczenia.
Ściśle związany ze zmysłem przedsionkowym jest zmysł czucia proprioceptywnego, dzięki któremu mamy świadomość pozycji ciała. To dzięki propriocepcji można wykonywać precyzyjne ruchy rąk lub nóg bez konieczności ciągłego ich obserwowania. Prawidłowo funkcjonujące czucie proprioceptywne powoduje, że pozycja naszego ciała jest automatycznie dostosowywana i chroni przed spadnięciem z krzesła. Czucie proprioceptywne umożliwia również precyzyjną manipulację takimi przedmiotami jak: długopis, guziki, łyżka, grzebień itp. Dzięki propriocepcji jesteśmy w stanie płynnie zejść z krawężnika i wykonać płynnie następny krok na ziemi.
Zmysł dotyku, zmysł przedsionkowy oraz proprioceptywny zaczynają funkcjonować w bardzo wczesnym etapie życia nawet podczas życia płodowego. Działania tych podstawowych zmysłów są ściśle ze sobą powiązane i w trakcie rozwoju tworzą połączenia z innymi zmysłami w obrębie mózgu. To wzajemne na siebie oddziaływanie różnych zmysłów jest złożone i niezbędne do prawidłowej interpretacji sytuacji i wykonanie odpowiedniej reakcji. Ten proces celowej organizacji zmysłów nosi nazwę INTEGRACJI SENSORYCZNEJ.
Integracja sensoryczna nie tylko umożliwia nam odpowiednie zareagowanie na odbierane wrażenia sensoryczne ale również kieruje naszymi reakcjami na otoczenie. Na przykład, planowanie ruchu (praksja) jest ważną umiejętnością, która zależy od efektywnego procesu integracji sensorycznej. W proces planowania ruchu wchodzą: pomysł/wyobrażenie tego, co chce się zrobić, zaplanowanie ruchu/aktywności oraz wykonanie ruchu/aktywności. Planowanie nowych aktywności jest możliwe dzięki zdobytym wcześniej doświadczeniom oraz towarzyszącym im wrażeniom sensorycznym. Wrażenia dotykowe, przedsionkowe oraz proprioceptywne są szczególnie ważne w dostarczaniu informacji dotyczących ruchów ciała i tego, w jaki sposób mogą być one wykorzystane do oddziaływania na otoczenie. Przy prawidłowym planowaniu ruchu jesteśmy w stanie poradzić sobie z nowym zadaniem organizując nową aktywność. Na przykład, dziecko potrafi wejść i zejść z nowego typu rowerka bez pomocy i podpowiedzi. Planowanie ruchu wymaga świadomej koncentracji na zadaniu wykorzystując jednocześnie zgromadzone wcześniej bez świadomości wrażenia sensoryczne.
* http://www.integracjasensoryczna.org.pl/pl/co-to-jest-si, z 20.03.2015 r.

25. Affolter

Metoda Felicji Affolter opiera się na działaniu, którego celem jest rozwiązywanie podstawowych codziennych zadań. Odbywa się to przez badanie wzajemnych relacji – ja a otoczenie, na bazie doznań czuciowo-dotykowych. Aktywności te zmierzają w kierunku celowego poznania własnego działania.
Narzędziem badania rzeczywistości jest dłoń, która jest nośnikiem sygnału – komunikatu, między światem otaczającym nas a naszym umysłem. Ze strony terapeuty polega ona na czynnym wspomaganiu fizycznym wychowanka. Odbywa się to przez kładzenie rąk terapeuty na grzbietowej stronie dłoni podopiecznego i lekkie ukierunkowanie ich na wykonanie czynności, co pozwala wychowankowi czuć się sprawcą. Pomoc ta nie może być wyręczeniem ani wymuszeniem. Dotykanie otoczenia to badanie siebie i środowiska.
Za skutecznie działającą dłonią podąża zazwyczaj wzrok, pojawia się więc poznanie wielozmysłowe. Terapia przez dotyk przełamuje nawyki i lęki dziecka. Im więcej doświadczeń czuciowych, tym sprawniej dzieci wykonują różne czynności.

* http://www.niepelnosprawni.koszalin.pl/metody-i-formy-terapii/metoda-faffolter, z 20.03.2015 r.

26. Dennisona

Metoda Dennisona czyli Kinezjologia Edukacyjna (Edu-K) to powstała w latach 1976-1980 metoda terapii i twórczej pracy z dziećmi oparta na znajomości wpływu wzorców ruchu na obszary mózgu odpowiedzialne za pamięć i zdolność uczenia się. Metoda stosowana zarówno w pedagogice specjalnej (dysleksja, dysgrafia, ADHD etc.) jak i w pracy z dziećmi wybitnie zdolnymi dla wspomagania geniuszu. Opiera się w praktyce na seriach ćwiczeń ruchowych, które działają pobudzająco na mózg i system nerwowy. Znana także jako Gimnastyka Mózgu (The Brain Gym®). Opracowana eksperymentalnie przez Paul’a Dennison i jego żonę Gail. Zasady treningu przypominają metody stosowane w rehabilitacji ruchowej i rekonwalescencji przywracającej funkcje życiowe, ruchowe i sprawności umysłowe.
W ponad 80 krajach Kinezjologia Edukacyjna jest uznawana za metodę wspierającą m.in. proces uczenia się, wzrost inteligencji, pamięć. W 1994 roku Narodowa Fundacja Uczenia w USA zatwierdziła program Kinezjologii Edukacyjnej jako jedną z czołowych technologii dla „uczącego się społeczeństwa XXI wieku”. Kinezjologia Edukacyjna została również zatwierdzona przez Międzynarodową Fundację Kinezjologii Edukacyjnej (USA), oraz Międzynarodowy College Kinezjologii ze Szwajcarii. Metoda jest na tyle dobra i skuteczna, że wdrażają ją w swych systemach edukacyjnych nawet najbardziej zaawansowane technologicznie państwa jak Japonia, gdzie uważana jest za cud nauki umożliwiający wspieranie geniuszu u dzieci wybitnie zdolnych i utalentowanych, a nie tylko za metodę terapii dla dzieci mających problemy z nauką.
Metody kinezjologii edukacyjnej są bardzo skuteczne w pracy z dziećmi:
• dyslektycznymi,
• mającymi trudności w nauce,
• dziećmi nadpobudliwymi psychoruchowo (ADHD),
• dziećmi z zaburzeniami zachowania.

* https://hipokrates2012.wordpress.com/2012/09/19/metoda-dennisonaczyli-kinezjologia-edukacyjnazwana-tez-gimnastyka-mozgu/, z 20.03.2015 r.

27. Metoda Weroniki Sherborne

Metoda Ruchu Rozwijającego została opracowana przez fizjoterapeutkę Weronikę Sherbornew Anglii. Głównym założeniem tej metody jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem we wspomaganiu rozwoju psychoruchowego dziecka i w terapii zaburzeń rozwoju. Zadaniem Metody Ruchu Rozwijającego jest rozwijanie przez ruch sprawności ruchowej, świadomości własnego ciała, przestrzeni i działania w niej a także dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywanie z nimi bliskiego kontaktu.

* http://pl.wikipedia.org/wiki/Metoda_ruchu_rozwijającego, z 20.03.2015 r.

28. Teacch

Jest to program terapii i edukacji dzieci autystycznych i mających zaburzenia w komunikacji
oparty na pracy psychopedagogicznej.
Rozpoczęty został w 1966 r. w Północnej Karolinie/USA przez prof. Schoplera i jego współpracowników. Przez tak długi okres czasu zostały opracowane i sprawdzone metody oraz programy nauczania dzieci z autyzmem. W przeprowadzonych badaniach stwierdza się, że przynosi on dzieciom duże korzyści. Wg tego programu proces nauczania i pracy z dzieckiem rozpoczyna się od oceny poziomu rozwojowego dziecka, jego profilu psychoedukacyjnego PEP, jego deficytów i mocnych stron.
Na podstawie PEP opracowuje się strategię nauczania, która ma pomóc w realizacji krótkotrwałych i odległych celów nauczania za pomocą ćwiczeń. Cele te wprowadza się w życie poprzez indywidualne programy terapeutyczne. Muszą one być pilotowane przez specjalistę, który dokonuje oceny postępów w rozwoju dziecka i modyfikuje program na bieżąco wg najważniejszych potrzeb, takich jak: naśladowanie, motoryka mała i duża, percepcja, koordynacja wzrokowo-ruchowa, czynności poznawcze, komunikacja, mowa czynna, zachowania niepożądane.Realizują go sami rodzice ew. z pomocą ochotników .
Istnieje również profil psychoedukacyjny dla młodzieży i dorosłych tzw. AAPEP , który wyznacza główne kierunki do osiągnięcia najważniejszych umiejętności życiowych, by móc funkcjonować samodzielnie w dorosłości.

* http://niegrzecznedzieci.org.pl/asperger/terapia/teacch/, z 20.03.2015 r.

 

Udostępnij: