Witam Cię na zajęciach rewalidacyjnych – Trening Umiejętności Społecznych – dzisiaj – uczymy się samodzielności. Zapraszam Cię do obejrzenia poniższych materiałów.
Co Twoim zdaniem oznacza samodzielność?
W słowniku języka polskiego termin „samodzielność” odnosi się do człowieka, który jest „nieuzależniony od nikogo, niepotrzebujący niczyjej pomocy, nieulegający czyimś wpływom, niepodlegający czyjejś władzy, niezależny, niezawisły, niepodległy”. Samodzielność wynika z potrzeby niezależnego zdobywania i gromadzenia doświadczeń, pokonywania przeszkód, sprawdzania swoich umiejętności w różnych sytuacjach. Jest wyrazem dążenia do poznania granic osobistych możliwości. Wiąże się z gotowością do podjęcia kolejnych prób działania w celu realizacji zamierzenia, a także z umiejętnością poniesienia konsekwencji własnych wyborów i decyzji”. Rozumienie to, choć bardzo czytelne i odnoszące się do wielu aspektów rozwojowych, wskazuje na właściwość przynależną jedynie dziecku.
Posłuchaj kilka informacji o samodzielności!
W procesie osiągania samodzielności można
wyróżnić trzy etapy: symbiozy, separacji i indywiduacji. Z każdym z nich związane jest pojawienie się jednej z podstawowych potrzeb człowieka, które ważne są przez całe życie, choć sposób ich realizacji ulega przemianom rozwojowym.
• Etap symbiozy — związany z potrzebą więzi z podstawowym obiektem; przywiązanie najczęściej do matki, a potem do innych
(w tym również do nauczycieli). Pomyślne przejście tego etapu jest warunkiem poczucia bezpieczeństwa w świecie ludzi.
• Etap separacji — związany z potrzebą określenia tożsamości, wyodrębnienia swojego ja i budowania granic psychicznych.
• Etap indywiduacji — związany z potrzebą samorealizacji, eksploracji otoczenia, samodzielnej aktywności i ekspresji swojego ja, rozwijania własnych zainteresowań i podejmowania autonomicznych działań.
Samodzielność czy samowola?
Pozwolenie dziecku na samodzielność oznacza, że znamy jego umiejętności, prawidłowo oceniamy sytuację i przewidujemy związane
z nią niespodzianki. Nasza uwaga i troska chroni dziecko przed porażką i niebezpieczeństwem. Należy czynić to dyskretnie, bez okazywania mu
nieufności i obaw. Przyjmujemy odpowiedzialność za naszych uczniów i podopiecznych, ale nie działamy i nie myślimy za nich. Warunkiem
bezpiecznego prowadzenia dzieci ku samodzielności jest stworzenie im przestrzeni, w której (w określonych ramach) będą mogły realizować
postawione przed nimi zadania lub zadania, które same sobie wytyczą. Rozwój człowieka polega na stopniowym usamodzielnianiu się. Istnieje
jednak poważna różnica pomiędzy samodzielnością a samowolą. Samowola to nieprzestrzeganie norm, wykraczanie poza ustalone reguły,
przepisy. Dziecko samowolne nadużywa naszego zaufania, nie respektuje umów. Być może postępuje tak, ponieważ miało do czynienia z dorosłymi, którzy nie ukierunkowywali jego aktywności, nie interesowali się nim lub byli niekonsekwentni. W jego życiu powstał bałagan, a świat stał się nieprzewidywalny.
A teraz zadanie dla Ciebie! Każdy z nastolatków chce być dorosły, nie potrafi doczekać się kiedy Rodzice, Rodzeństwo czy Pani w szkole zacznie w końcu traktować mnie jako osobę dorosłą! A dorosłość to też bycie samodzielnym! Zastanów się, jakie powinno być Twoje postępowanie, zachowanie aby móc stwierdzić, że jesteś samodzielny?
Jestem ciekawa Twoich odpowiedzi!
Pozdrawiam Cię serdecznie,
Agnieszka Kowalczyk
Comments are closed