12.04.2021, klasa Branżowa, Język polski, Poznawanie biografii współczesnych poetów: Leopolda Staffa i Mirona Białoszewskiego

Dzień dobry, 

Na dzisiejszych zajęciach zapraszam Cię do poznania biografii życia Leopolda Staffa i Mirona Białoszewskiego.

Pierwszy z nich to Leopold Staff.

Zobacz obraz źródłowy  Młody Leopold Staff

Zobacz obraz źródłowy  Dojrzały Leopold Staff

Leopold Henryk Staff – polski poeta, tłumacz i eseista. Jeden z najwybitniejszych twórców literatury XX wieku, kojarzony głównie jako przedstawiciel współczesnego klasycyzmu; prekursor poezji codzienności. Zaliczany do czołowych poetów epoki Młodej Polski. Już za życia nazywany „pomnikiem polskiej poezji”, postrzegany jako wzór klasyka i artysty-mędrca. W roku 1950 nominowany do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.

Poeta, dramatopisarz, tłumacz, urodzony 14 września 1878 we Lwowie, zmarł 31 maja 1957 w Skarżysku Kamiennej.
Po zdaniu matury w V Gimnazjum Klasycznym we Lwowie studiował prawo, a następnie filozofię i romanistykę na Uniwersytecie Lwowskim. W okresie studiów należał do Stowarzyszenia Czytelni Akademickiej. Odbywał liczne podróże do Włoch, przez rok przebywał w Paryżu . Współpracował z redakcjami pism „Lamus”  i „Museion”.

Lata I wojny (1915-1918) spędził w Charkowie. Od 1918 mieszkał w Warszawie, był współredaktorem miesięcznika „Nowy Przegląd Literatury i Sztuki”. Publikował na łamach „Masek” , „Tygodnika Ilustrowanego” , „Kuriera Warszawskiego” , „Gazety Polskiej” . Należał do Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich, był jego wiceprezesem , a następnie prezesem. Od 1920 zasiadał w Zarządzie Związku Zawodowego Literatów Polskich. Był członkiem Polskiej Akademii Literatury ,a potem jej wiceprezesem.

Okres okupacji i powstania spędził w Warszawie, wykładał w tym czasie na tajnym Uniwersytecie. Po powstaniu przebywał w Pławowicach i Krakowie. W 1949 powrócił do Warszawy, gdzie mieszkał do śmierci. Dwukrotnie został laureatem państwowej nagrody literackiej , a także laureatem nagrody Lwowa , Łodzi  i Warszawy . Uhonorowany doktoratami honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego  i Uniwersytetu Jagiellońskiego. 

Drugi z poetów to Miron Białoszewski.

Obraz znaleziony dla: miron bialoszewski

   

Poeta, prozaik, dramatopisarz, urodzony 30 lipca 1922 w Warszawie, zmarł 17 czerwca 1983 tamże.

W okresie okupacji zadał maturę na tajnych kompletach i rozpoczął studia polonistyczne. Przeżył powstanie, po jego kapitulacji został wywieziony na przymusowe roboty do Niemiec. Uciekł z transportu i po zakończeniu wojny wrócił do Warszawy. Pracował najpierw na Poczcie Głównej, później, w latach 1946-1951 jako dziennikarz w „Kurierze Codziennym” i „Wieczorze”.

W latach 1951-1955 utrzymywał się ze współpracy z pismami dla dzieci i młodzieży („Światem Młodych” i „Świerszczykiem-Iskierką”), dla których pisał, częściowo wspólnie z Wandą Chotomską, wiersze i piosenki. Choć pierwsze utwory opublikował już w 1947 (wiersz „Chrystus powstania” w tygodniku „Warszawa” i opowiadanie „Ostatnia lekcja. Wspomnienie okupacyjne” w „Walce Młodych”), za datę właściwego debiutu uznaje się rok 1955. Wtedy bowiem poezja Białoszewskiego została zaprezentowana  w „Życiu Literackim” . W tym samym roku Białoszewski drukuje na łamach „Twórczości” „Karuzelę z madonnami”, a w 1956 wychodzi jego tomik poetycki „Obroty rzeczy”.

Mimo wysiłków krytyki Białoszewski pozostał przez całe życie „poetą osobnym”. Jego twórczość z trudem daje się poddawać klasyfikacjom, niełatwo znaleźć twórców mu pokrewnych. Generacyjnie związany z pokoleniem wojennym (BaczyńskiGajcyRóżewiczSzymborskaHerbert) znacznie odbiegał od nich poetyką swojej twórczości. Z wyboru był outsiderem, nie uczestniczył w życiu politycznym, unikał wiązania się z organizacjami i grupami poetyckimi.  

Dziękuję bardzo 

Opracowała: Aneta Trojanowska

Udostępnij:

Tagged:

Comments are closed